Claude Criquielion was afkomstig uit Twee-Akren, een deelgemeente van Lessen in de provincie Henegouwen. Hij werd er op 11 januari 1957 geboren als zoon van een landbouwer. 'Claudy' groeide er op en maakte er zijn eerste fietstochten. Zo leerde hij al snel de nabijgelegen Vlaamse Ardennen kennen en ontwikkelde hij er zijn klimtalent, in een streek die hij als zijn broekzak kende.

Reeds als amateur was de honger naar zeges groot. In 1977 was zijn naam al terug te vinden op de palmares van regionale wielerwedstrijden, maar ook van de Ronde van de Toekomst, die destijds vaak als opstapje gebruikt werd naar de Ronde van Frankrijk. Criquielion was toen amper twintig jaar oud. Een jaar later boekte hij vier zeges vooraleer hij zijn eerste profcontract bij het Spaanse KAS mocht ondertekenen.

Pak ereplaatsen
In de Catalaanse Wielerweek in 1979 liet hij meteen van zich spreken door de eindzege te pakken. Van een aanpassingsperiode aan het profwielrennen was bij Criquielion dus geen sprake. In datzelfde jaar verzamelde hij naast een zege in de Ronde van de Aude ook nog een pak ereplaatsen: tweede in Milaan-Turijn, achtste in de Grote Landenprijs, elfde in Luik-Bastenaken-Luik, negende in de Ronde van Frankrijk, negende in de Amstel Gold Race en ook de Ronde van Romandië sloot hij op de negende plaats af. Die prestaties bleven niet onopgemerkt en een jaar later kreeg hij al een contract bij het Belgische Splendor, de ploeg die hij jaren trouw bleef en waar hij zijn grootste successen boekte.

WK's
In 1984 reed hij in Barcelona naar de wereldtitel. Vier jaar later was hij topfavoriet om voor eigen publiek in Ronse een tweede keer de regenboogtrui te veroveren. Criquielion maakte de verwachtingen ook waar. In een sprint met drie leek hij zegezeker, tot hij door de Canadees Steve Bauer ten val werd gebracht. De Italiaan Maurizio Fondriest werd zo zijn eerste grote overwinning in de schoot geworpen. Criquielion stapte even later met de fiets in de hand over de aankomststreep. Nadien spande hij nog een rechtszaak aan tegen Bauer, waar hij jaren later als grote verliezer is uitgekomen.

"Meeste spijt"
Op het palmares van Criquielion prijken een zestigtal zeges. Daarbij de Brabantse Pijl (1982), de Classica San Sebastian (1983), de Waalse Pijl (1985 en 1989), de Ronde van Romandië (1986) en de Ronde van Vlaanderen (1987). In 1990 werd hij Belgisch kampioen. Hij droomde van een overwinning in Luik-Bastenaken-Luik en startte jaar na jaar als favoriet, maar greep telkens naast de zege (2e in 1985 en 1991, 3e in 1987, 4e in 1982, 7e in 1984). In 1987 zou hij tegen de Ier Stephen Roche om de zege spurten. Met een comfortabele voorsprong gingen de twee in de slotkilometer echter nog surplacen, waarna de Italiaan Moreno Argentin hen de zege nog afsnoepte. "Daar heb ik het meeste spijt van", verklaarde Criquielion nadien. "Ik vind dat nog erger dan het missen van die tweede wereldtitel."

Schepen
Criquielion hield vooral van eendagskoersen, maar ook in de grote wielerrondes liet hij zich vaak opmerken. In de Ronde van Frankrijk eindigde Criquielion vijf keer in de top tien, met een vijfde plaats in 1986 als beste resultaat. Zijn beste prestatie in een grote ronde was een derde plaats in de Ronde van Spanje 1980. In 1984 werd Criquielion tot Belgisch Sportman van het Jaar verkozen. Na zijn wielercarrière werd Criquielion sportdirecteur, eerst bij Lotto (2000-2004) en nadien nog twee seizoenen bij Landbouwkrediet-Colnago (2005-2006). Tot aan zijn overlijden was Criquielion voor de MR schepen van Sport in zijn geboorteplaats Lessen. Criquielion was profrenner van 1979 tot 1991. In 1984 reed hij in Barcelona naar de wereldtitel. Vier jaar later was hij topfavoriet om voor eigen publiek in Ronse een tweede keer de regenboogtrui te veroveren. De Hitachi-renner maakte de verwachtingen ook waar. In een sprint met drie leek hij zegezeker, tot hij door de Canadees Steve Bauer ten wal werd gebracht. De Italiaan Maurizio Fondriest werd zo zijn eerste grote overwinning in de schoot geworpen.

Op de erelijst van Criquielion prijken een zestigtal zeges. Daarbij de Brabantse Pijl (1982), de Classica San Sebastian (1983), de Waalse Pijl (1985 en 1989), de Ronde van Romandië (1986) en de Ronde van Vlaanderen (1987). In 1990 werd hij Belgisch kampioen. Tom Van Damme: 'Claudy heeft België veel vreugde gebracht' 'Claudy heeft België veel vreugde gebracht tijdens zijn carrière', verklaarde Tom Van Damme, voorzitter van de Koninklijke Belgische Wielrijdersbond (KBWB), die naar eigen zeggen altijd een supporter is geweest van Criquielion. 'Claudy heeft ons veel te vroeg verlaten. Hij was in meer dan één opzicht een groot kampioen. Behalve de sprint had hij als wielrenner alles in zich. Dat is te zien aan zijn indrukwekkende palmares. Claude gold als voorbeeld voor zowel de jeugd als voor de profs. Ik kende hem ook als organisator van zijn Grand Prix en als schepen van Sport in Lessen. Wij hebben altijd een goede relatie gehad. Hij had altijd goede ideeën. Claudy was ongelooflijk charismatisch, maar bleef altijd bescheiden, zowel binnen als buiten de wielerwereld.' Willy Teirlinck, sportdirecteur bij het continentale team Veranclassic-Ekoi, was in 1979 bij het Belgische KAS ploeggenoot van Criquielion. 'Bij ons team werd Claudy al heel snel als groot talent bestempeld', vertelde Teirlinck. 'Hij won al snel de zware Catalaanse Week. Na onze carrières ontmoetten we elkaar opnieuw als sportdirecteurs. Een groot man is heengegaan.' Freddy Maertens, in 1976 en 1981 wereldkampioen op de weg, herinnert zich vooral de overwinning van Criquielion op het WK 1984 in Barcelona. 'Claudy was een groot wielrenner en een groot man, hij stond dicht bij de mensen. Naast Barcelona 1984 onthoud ik zijn zeges in de Ronde van Vlaanderen 1987 en de Waalse Pijl 1985 en 1989. Je moest in de koers altijd rekening met hem houden.' De Ier Sean Kelly reed twee seizoenen samen met Criquielion, in 1980 en 1981 bij Splendor. 'Claudy en ik hebben veel samengewerkt, toen we voor hetzelfde team reden maar ook toen we in verschillende ploegen waren ondergebracht. Tijdens onze wielercarrières zijn we vrienden geworden. Nadien bleef onze vriendschap intact. Hij was een man met een buitengewone mentaliteit, altijd dicht bij de mensen en trouw aan zijn geboortegrond. Hij gaf nooit op.'

(Diverse internetbronnen)